آشنایی با کابل کواکسیال: بررسی، مزایا و معایب

کابل‌کواکسیال یا در لفظ رایج کواکسیال (Coaxial cable)، در فارسی «کابل هم محور» نامیده می شود. این نوع کابل از سال ۱۹۳۶ برای انتقال اطلاعات به کار گرفته شد. کابل کواکسیال یک رسانای داخلی (معمولا از جنس مس) دارد که توسط یک عایق منعطف پلاستیکی محصور شده‌اند. روی این لایه نیز توسط یک رسانای نازک (از جنس آلومینیوم یا مس) برای انعطاف کابل، به هم بافته شده‌است. همه این اجزا، در داخل عایق دیگری جاسازی شده‌اند. این کابل‌ها دارای «امپدانس» مخصوص به خود هستند. (مقدار مقاومت یک مدار در برابر جریان الکتریکی را امپدانس می گویند).

کابلهای کواکسیال بر اساس مقدار مقاومت در برابر جریان، دسته بندی می شوند. بعنوان مثال کابل ۵۰ اهم یا ۷۵ اهم. کابل مورد استفاده در سیستم های مداربسته آنالوگ، آنتن های دیجیتال خانگی و تلویزیون‌ها از نوع کواکسال ۷۵ اهم است. امپدانس بیشتر از ۷۵ اهم، تصویر را اشباع و کمتر از آن تصویر را تار می کند! اگر به بدنه کابل دقت کرده باشید، امپدانس و برخی اصطلاحات دیگر روی آن حک شده‌است. یکی از محسنات این کابل این است که هیچ نویزی وارد آن نمی شود. یعنی موج انتقالی کاملا محافظت شده است.

انواع مختلفی کابل‌کواکسیال وجود دارد که RG معروفترین آن هاست. در بین RG ها هم «RG59» معروف تر است و خصوصا در سیستم های مداربسته آنالوگ بیشترین کاربرد را دارد.

از کانکتورهای (فیش BNC )برای اتصال کابل های کواکسیال استفاده می شود.BNC هم مانند کابل، در دو نوع ۵۰ و ۷۵ اهم تولید می شود. BNC های مورد استفاده در سیستم مداربسته از نوع ۷۵ اهم و به ۳ شکل لحیمی،پیچی و پرسی عرضه می شود. انتخاب کابل‌کواکسیال و BNC مرغوب و دقت در اتصال BNC به کابل یکی از مهمترین بخش های کار است که کمتر رعایت می شود!بیشتر نویزی که در تصویر دوربین های آنالوگ مشاهده می شود به جهت همین موضوع است.